Υποθέσεις περί ύπαρξης και ζωής…
Η ζωή έχει αξία μόνο όσο ζεις. Δε νοείται ή υπάρχει κάτι άλλο πέρα από αυτό. Όσο ζει το κάθε ον ζει μαζί του και όλος ο “υπαρκτός”, “νοητός” ή “αισθητός” κόσμος. Με κάθε γέννηση γεννιέται το σύμπαν και με κάθε θάνατο πεθαίνει. Γεννιέται και πεθαίνει διαρκώς, παλινδρομώντας μεταξύ ευτυχίας της ύπαρξης και οδύνης της άγνοιας.
Ο θάνατος δεν είναι γεγονός για το οποίο πρέπει να αναρωτιέται κανείς. Όπως πριν τη γέννηση δεν έχει νόημα η ύπαρξη του ατόμου για το ίδιο, κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο, το ίδιο συμβαίνει και μετά το θάνατο. Το χρονικό διάστημα της αισθητής ύπαρξης, της ζωής, είναι το μόνο που υπάρχει για τον καθένα και τίποτε άλλο. Ο χρόνος είναι παγωμένος πριν και μετά από το διάστημα αυτό για το συγκεκριμένο άτομο χωρίς να σχετίζεται με το “συνολικό” χρόνο που αντιλαμβανόμαστε ότι ορίζει ως τέταρτη διάσταση το αισθητό σύμπαν. Έτσι, δεν έχει νόημα να στεναχωριέται, ακόμη και να νοιάζεται, κανείς για το τι θα “χάσει” με το θάνατό του αφού κατά τη φάση αυτή απλά παγώνει το δικό του χρόνο στο σημείο αυτό και χάνει την επαφή του με τον αισθητό κόσμο.
Όλες οι παραπάνω υποθέσεις αποτελούν αποκλειστικό και μοναδικό αποτέλεσμα της εγκεφαλικής επεξεργασίας ενός συγκεκριμένου ατόμου και είναι αδύνατο να διατυπωθούν, αναλυθούν και κατανοηθούν πλήρως και στην ίδια έκταση από οποιοδήποτε άλλο ον. Το προϊόν της αφαιρετικής και συγχρόνως συνθετικής και “δημιουργικής” σκέψης είναι ίδιο του εγκεφάλου που την παρήγαγε και σχετίζεται με τη μοναδικά “τυχαία” κατασκευή του και το κοινωνικό πλαίσιο στο οποίο λειτουργεί και “αναπτύσσεται”.
Φυσικά όλες οι υποθέσεις στηρίζονται στη βασική παραδοχή ότι ο αισθητός κόσμος (ο μετρούμενος μέσω των υποκειμενικών αισθήσεων και κατανοητός μέσω της εγκεφαλικής αντίληψης) είναι αυτός και μόνο που οι αισθήσεις μαζί με την επιστήμη, δηλαδή τα εργαλεία μέτρησης του κόσμου, μπορούν να μετρήσουν… χμμμ
